Depeche Mode in Ziggo Dome (live-recensie)

Nederland houdt van Depeche Mode en Depeche Mode houdt van Nederland. Zo verschijnt de band nu al voor de derde keer in twaalf maanden op het podium van Ziggo Dome ter gelegenheid van het in maart vorig jaar verschenen album Memento Mori, maar een exacte kopie van de eerdere concerten is het gelukkig niet.

Het is 7 juli 2013. Over de festivalweide van Rock Werchter galmen de laatste maten van Just Can’t Get Enough. Dat is het enige wat ondergetekende dat jaar zou meekrijgen van het optreden van Depeche Mode; er was in de groep festivalgangers democratisch besloten om in een van de kleinere tenten een bezoek te brengen aan ene Jake Bugg. Een jeugdzonde, zullen we maar zeggen, waar nog ruim tien jaar mee rondgelopen werd. Tot nu.

Natuurlijk komt Just Can’t Get Enough ook deze avond in Ziggo Dome voorbij, maar niet voordat vooral de naamgever van deze tournee ruimschoots is geëtaleerd. Naast Memento Mori is er ook veel aandacht voor de nog altijd zeer geliefde albums Music For The Masses (1987), Violator (1990) en Songs Of Faith And Devotion (1993), maar geen Delta Machine (2013) of Spirit (2017).

Speciaal voor Daniella

Wanneer de vele filmende telefoontjes eindelijk wat uit het beeld verdwijnen, verschijnt een als altijd charmante Dave Gahan. De zanger is in vocaal opzicht in topvorm, al lijkt de zaal wat opwarming nodig te hebben. Pas bij Policy Of Truth – dat op de setlist Sister Of Night heeft vervangen – komt het los en worden ook op de balkons voorzichtig de eerste danspassen gemaakt. Toch is het overgrote deel van de setlist geen dansfestijn. Wel blijft het over de gehele linie in technisch opzicht een feest voor de oren, zowel op vocaal als instrumentaal gebied. Voor één fan in het bijzonder wordt het lange wachten op een goed plekje extra beloond, wanneer Happy Birthday klinkt voor Daniella op de eerste rij.

Het is duidelijk hoezeer Gahan het naar zijn zin heeft op het podium van de Amsterdamse zaal: flamboyant dansend en toenadering zoekend, met achter hem wederom die iconische visuals van Anton Corbijn die zo onlosmakelijk verbonden zijn geraakt met Depeche Mode. Voor het podiumvullende videoscherm staat verder alleen een gigantische M; een doeltreffende eenvoud die het duo in dit stadium van hun carrière perfect past.

M

Heel even staat de grote M op het podium niet voor Memento Mori, maar voor Martin Gore. Amsterdam wordt getrakteerd op een prachtige akoestische uitvoering van Strangelove en Somebody, beide gezongen door Gore. “What a wonderful angelic sound that was, Mr. Martin”, vat Gahan terecht samen.

Natuurlijk mag een eerbetoon aan het in 2022 overleden bandlid Andy ‘Fletch’ Fletcher niet ontbreken tijdens de tournee voor het eerste album dat zonder hem werd opgenomen. Niet World In My Eyes, zijn favoriete nummer van de band, wordt aan Fletch opgedragen, maar het indrukwekkende Behind The Wheel. Als eerbetoon doet de een niet voor de ander onder; Fletchers aanwezigheid wordt weliswaar gemist, maar met de huidige livebezetting functioneert Depeche Mode ook als duo voorbeeldig.

Personal

Gelukkig wordt er niet geëindigd op een sombere noot; dat zou Depeche Mode immers niet passen. Na een ijzersterk John The Revelator volgt een zeer funky versie van Enjoy The Silence, waarbij maar weer eens blijkt wat een divers oeuvre de band eigenlijk heeft verzameld in het veertigjarig bestaan.

“Wat denk jij, hebben we deze avond vier liedjes encore verdiend?”, vragen de heren achter mij in de zaal zich af. Het antwoord blijkt ‘ja’ – en terecht. Depeche Mode zet een klein akoestisch Condemnation in, gevolgd door de favoriete afsluittriptiek van Just Can’t Get Enough, Never Let Me Down Again en Personal Jesus, waarbij dan eindelijk ook van de hoogste zitplekken wordt opgestaan. En daarmee is er ook eindelijk, na meer dan een decennium, verzoening voor mijn onwetende, 17-jarige zelf.

Depeche Mode in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op donderdag 8 februari 2024
Foto’s door Ans van Heck