Muse op het Malieveld (live-recensie)

Groot, groter, grootst. Er zijn maar weinig bands die er zo mee te koop lopen dat het overdadig mag als Muse. De mannen pakken graag uit voor hun liveshows en daarom is het ook niet gek dat de ruimte van het Malieveld verkozen wordt boven de relatieve inperking van een zaal als Ahoy of de Ziggo Dome. Al moet gezegd dat Muse het grijpende robotskelet van de Simulation Theory Tour prima wist te verplaatsen van het Goffertpark in Nijmegen naar de grote Amsterdamse concertzaal. De vraag die vooral heerst: met wat voor spektakel komt het Britse drietal dit keer?

Ze spelen om te beginnen met vuur. De vlammen verschijnen in de letters W, O, T en P. Oftewel: Will Of The People, naar de tour, het meest recente album en de showopener. Ondertussen dragen Matt Bellamy, Dominic Howard en Christopher Wolstenholme ieder een weerspiegelend masker zoals dat op het artwork rondom het negende album van de band. Vanwege de vele gaatjes voor het ademen, zien en zingen, is het alleen wel de vergietuitvoering geworden.

Will Of The People Tour of niet, Muse vliegt door de voorbije kwart eeuw heen met achtereenvolgens Hysteria (2003), Psycho (2015), Bliss (2001) en Resistance (2009). Niet alleen klassiekers heeft het trio door de jaren heen opgebouwd – ook energie, zo lijkt het. Want Bellamy heeft wel eens minder bewogen dan tijdens deze show. De frontman is overal te vinden en gebruikt de lange uitloper van het podium optimaal. Tijdens Undisclosed Desires wordt hij daar – volgens de traditie – vergezeld door Howard op de elektrische drums en Wolstenholme.

Verdampende lichtbundels

Terug bij de meest recente plaat en de heerlijk beukende eerste single Won’t Stand Down is het weer tijd voor vuur. Dat is ook nodig, want de lichtshow heeft zo vroeg op de zomerse avond nog weinig impact. Het is haast zonde, zo snel als de paarse en blauwe lichtbundels verdampen in het zonlicht dat het Malieveld bestrijkt. De vuurspuwers worden kort daarna overtroffen. Via een metershoog masker met Bellamy’s gezicht erop geprojecteerd, terwijl hij een stukje van Kill Or Be Killed zingt, komt de zanger ineens ontzettend dichtbij, ook al sta je vijftig meter van het podium.

Na een behoorlijk stevig openingsblok volgen de meer elektronisch geladen experimenten van de voorbije platen met onder meer Compliance en Thought Contagion. Hoe je het ook wendt of keert, dat is het blok dat het minste aanslaat. Wat wel fijn is, is dat de geluidsman stilaan zijn ‘sweet spot’ lijkt te hebben gevonden, nadat er in het begin behoorlijk met het volume gespeeld werd. Ook tijdens de nummers. Sowieso is het geluid verre van perfect deze avond, zeker het eerste uur, en was het zelden zo makkelijk om tijdens een rockconcert op normale toon een gesprek te voeren. Het is zonde, want Muse zelf lijkt in topvorm. Ja, het gaat bij het trio al jaren met een bepaald automatisme, maar er straalt volop speelplezier vanaf en dat komt de scherpte alleen maar ten goede.

Saw, It en V For Vendetta

Het gigantische masker achterop het podium wordt vaak ingezet voor toffe visuals, zoals tijdens You Make Me Feel Like It’s Halloween, waarbij tal van iconische maskers uit films als Saw, It en V For Vendetta voorbijkomen. Daarmee is Muse alweer bij een gitaarblokje aangekomen, waarbij We Are Fucking Fucked zich qua power opwerpt als de meest krachtige song van het stel.

Nadat Bellamy een stuk sologitaar heeft gespeeld op de schouder naast het masker, verdwijnt deze van het podium en moet het hoofdstuk Will Of The People plaatsmaken voor een blok met voornamelijk de grootste Muse-klassiekers. De filmreferenties zijn nog niet op, want voor Behold, The Glove en Uprising komt de toch al in glitterpak gestoken Bellamy op met een soort glanzende Terminator-arm, waarmee hij via knopjes de muziek aanstuurt.

Taurus

Het vuur en het reuzenmasker zijn toffe toevoegingen aan de show, maar overtreffen ze het grijpende skelet van de vorige tournee? Nee. Daarom wordt er als laatste wapen voor de encore een tot het dak van het podium komende taurus voorzien van gouden helm en schouderplaten gepresenteerd. Bewegen doet het object niet, dus blijft zijn illustere voorganger van vier jaar geleden hem de baas. Gelukkig overtreft Muse zichzelf wel muzikaal nog even, want afsluiter Knights Of Cydonia (met uiteraard het befaamde Man With A Harmonica-intro) kent een werkelijk fenomenale uitvoering met een knallend einde. Want je kan de gekste show ter wereld bedenken, maar als band moet je blijven leveren. Iets wat een bevlogen Muse niet te veel gevraagd was.

Muse op het Malieveld, Den Haag
Gezien op woensdag 7 juni 2023
Foto’s door Cristel Brouwer