Sparks in Paradiso (live-recensie)

Wat een wonderbaarlijke avond: twee zeventigers zetten Paradiso op stelten en het publiek smult ervan. De heren van Sparks zijn niet in hun nadagen en maken zelfs geen comeback. Ze zijn nooit weggeweest en spelen anderhalf uur lang uitstekend oud en recent werk. Tussen neus en lippen door verklappen ze zelfs dat er een nieuw album aan gaat komen, het is bijna af. Het was alleen de vraag wie er meer genoot: het publiek of de broers Mael zelf…

Na een korte vertraging – de synthesizer van Ron lijkt te haperen – trapt Sparks toepasselijk af met So May We Start. Een nummer van de soundtrack van Annette (2021), winnaar van meerdere César Awards en genomineerd voor een Golden Globe. De fans hoefden de broers toch al niet te missen de afgelopen tijd, want ze waren ook het onderwerp van de documentaire The Sparks Brothers uit hetzelfde jaar, tevens een uitstekende introductie voor degenen die de band ten onrechte niet kennen.

Zanger Russell Mael springt en danst, afgewisseld met een enkele karatetrap, en op zijn stem is niets aan te merken. Hij is een echte entertainer, iedereen in het publiek zal het gevoel hebben een keer speciaal door hem opgemerkt te zijn. Angst In My Pants volgt en Russell huppelt. Broer Ron beweegt natuurlijk nauwelijks, hoewel de echte fans weten dat hij later op de avond vast een keer een wilde indianendans zal doen. Voorlopig kijken we tegen zijn stoïcijnse pokerface aan, ooit zo aardig  geparodieerd door Paul McCartney.

Met een knipoog

Sparks maakt al jaren slimme synthipop en vanavond valt weer op hoeveel variatie ze kunnen bieden binnen het genre. Under The Table With Her is bijna cabaretesk, een wals waarbij Russell een kopstem opzet. I Married Myself zou je een ballad kunnen noemen, compleet met barkruk en slechts begeleid door piano en bas, maar zoals altijd met een knipoog. Russell pakt een handspiegel en brengt zichtzelf een aubade. I Predict is een stuk steviger, de oudere luisteraar (en daar zijn er best veel van) zou erdoor aan Suzi Quatro kunnen denken… Een hitje in Amerika (zestigste plaats in de Billboard), hier door velen moeiteloos meegezongen.

Wonder Girl was het eerste nummer van hun eerste plaat. Een vrij vlak lied uit 1971, de band moest toen duidelijk zijn stem nog vinden. Laat dit nu het enige minieme minpuntje vanavond zijn. Stravinsky’s Only Hit krijgt een spetterende uitvoering en daarna zingt Ron met Russell een duet: Shopping Mall Of Love. Hoogtepunt (en mijn favoriet) Édith Piaf (Said It Better Than Me) zorgt ervoor dat het hele publiek, inclusief grijze koppen, meebrult met de tekst ‘Live fast and die young’. Durf dat maar eens te draaien op je begrafenis…

Rollercoaster van variatie

Lawnmower, met zijn prachtige rijm, sluit naadloos aan. Voor Rhythm Thief komt het krukje weer uit de coulissen en Never Turn Your Back On Mother Earth staat garant voor bombast met een knipoog. Het blijft een rollercoaster van variatie, met na ieder nummer een applaus alsof het concert al is afgelopen: open doekjes. Publiekslieveling My Baby’s Taking Me Home bestaat voornamelijk uit het herhalen van de titel (André van Duin deed dat eerder met Ta-ta-ta, zij het met een veel minder dramatisch effect).

We naderen het einde. This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us was ook een hit in Nederland en het dak gaat eraf. De band, bestaande uit jonge musici van wie de meesten al een tijdje meedoen met de mannen, wordt geïntroduceerd en Russell spreekt liefdevol zijn oudere broer toe. We eindigen met All That. Of beter gezegd, dan eindigt de muziek, want de heren gaan niet weg voor een enorm applaus en een vriendelijke conversatie met de zaal. Een vrolijke foto en het is klaar. All that, and more…

Sparks in Paradiso, Amsterdam
Gezien op donderdag 21 april 2022
Foto’s: Ans van Heck
Meer lezen over Sparks? Lees hier ons interview met zanger Russell Mael.