Holland International Blues Festival 2024 (festivalverslag)

Drie dagen de blues. Van donderdag tot en met zaterdag maakten op de kop af vijftien nationale en internationale bluesacts hun opwachting in de grootste feesttent van Europa achter het dorpscafé van het Drentse Grolloo. Het was de zevende editie van het Holland International Blues Festival en die trok mede door het gebrek aan echte grote namen minder bezoekers dan vorig jaar. Maar de sfeer zat er niettemin vanaf de eerste dag ‘ouderwets’ goed in. Het HIBF is immers zo langzamerhand uitgegroeid tot een jaarlijkse reünie van bluesliefhebbers. Drie dagen blues, bier, patat, hamburgers en oude herinneringen ophalen. Ook tijdens de muziek. 

De organisatie van het grootste bluesfeest van Nederland is trouwens niet strikt in de leer. Bij eerdere edities werden artiesten als Jools Holland, Van Morrison, Beth Hart en John Fogerty in de voorste linies geplaatst, terwijl ditmaal de Canadees Matt Andersen een belangrijke positie in de voorhoede innam. En dat zijn natuurlijk geen echte bluesartiesten. Ook bij Warren Haynes en Devon Allman draaide het de afgelopen dagen meer om funk en Southern rock dan om echte blues. Maar mannen als Buddy Guy en Joe Louis Walker compenseerden ruimschoots het gemis aan authentieke grote stadsblues.

Startschot

Werd het startschot van het festival vorig jaar gegeven door de beide zonen van John Fogerty, ditmaal was die eer aan de gelegenheidsformatie Grollo, vijf jonge muzikanten die het tot hun missie hebben verheven om de eerste tien muzikale jaren van Harry Muskee en zijn Blizzards te belichten. Van de albums Desolation tot en met Kid Blue, zeg maar. “Dat was gewoon de beste periode van Cuby en z’n Blizzards”, vindt zanger Bastian Pen.

Na deze opleving van de dagen van de legendarische Muskee was de beurt aan de flink uit de kluiten gewassen en met een dijk van een stem gezegende Engelse souldiva Kyla Brox. Ze werd afgelost door Mell & Vintage Future, ook al een trio uit de Lage Landen. Aanstekelijke rhythm & blues en soul, met in de hoofdrol zangeres Melanie Jonk.

De Duitse bluesmuzikant Kai Strauss liet donderdag horen een duidelijke eigen visie te hebben ontwikkeld op het genre dat hij sinds jaar en dag vol overgave beoefent. De belangrijkste bestanddelen zijn een funky ‘groove,’ doorleefde gitaarsolo’s en teksten met inhoud. Als snarenplukker is Srauss trouwens voor geen kleintje vervaard en zijn solo’s tillen elk nummer naar een hoger plan, zo bewees hij op de Drentse hei.

Sluitstuk van de donderdag was De Wolff XL. Robin Piso en de broers Luka en Pablo van de Poel vormen een powertrio van internationale klasse, niet alleen door hun virtuoze spel, maar ook door hun tomeloze inzet en onuitputtelijke energie. En daar lustte het publiek wel pap van.

Afscheidsconcert

De vrijdag stond in het teken van de afscheidstournee van Buddy Guy. Hoewel de 87-jarige bluesreus al vaker heeft  aangegeven te willen stoppen, bleef hij tot nu toe onverdroten doorgaan. Als hij naar collega Willie Nelson kijkt, kan hij nog wel even mee, want die is op zijn 91ste nog steeds op pad. Voorafgaand aan die memorabele ‘laatste’ show van Guy maakten eerst nog vier andere acts hun opwachting. Waaronder de uit Denemarken afkomstige Thorbjørn Risager & The Black Tornado. Lekker rauwe op Amerikaanse leest geschoeide grote stadsblues uit een land waar je dat niet van verwacht.

Ook The Devon Allman Project was niet mis. Devon is de zoon van de in 2017 overleden Gregg Allman en houdt samen met een zeskoppige band de muziek van The Allman Brothers Band springlevend. Van Memphis tot Grolloo. De grote kracht van de uit het Amerikaanse Jacksonville afkomstige JJ Grey & Mofro lag vrijdagavond vooral in de klassieke soulnummers.

Heel wat anders was Matt Andersen. ‘The Big Man With The Big Voice’, aldus spreekstalmeester Erwin Nyhoff. Andersen kan zijn stem laten aanzwellen tot orkaankracht en daarmee krijgt hij zelfs de meest notoire kletsmajoor in z’n publiek stil. Als Matt zingt, komt niemand er meer bovenuit. En zo hoort dat ook. Met zijn Grote Stem kan hij moeiteloos elke kruisbestuiving van Amerikaanse rootsmuziek aan en dat zorgde in Grolloo voor een uiterst plezierig ‘uurtje met Matt’. De in een zomers overhemd met groene blaadjes gestoken muzikant zorgde met de Lennon & McCartney-compositie With A Little Help From My Friends voor een bijna overweldigend sluitstuk van zijn optreden.

Blues uit de eerste hand

En toen stond daar ineens een zelfverzekerde Buddy Guy op het podium. Een van de laatste nog actieve Amerikaanse blueslegendes. De man die ooit het grote voorbeeld was voor blanke bluesgitaristen als Eric Clapton. Precies zeven jaar geleden beklom hij ditzelfde podium in Grolloo en als je de beelden van toen bekijkt, valt de slijtage best wel mee. Guy is nog steeds opvallend goed bij stem en zijn gitaarspel heeft niets aan magie verloren. Hij ontpopte zich vrijdagavond tot een goedgemutste en gemoedelijke babbelkous, die communiceren met zijn publiek belangrijker vond dan imponeren met gespierde solo’s. Die muzikale krachtpatserij liet hij liever aan zijn bandleden over. Niettemin een onvergetelijk optreden, want de feesttent op de Drentse hei kreeg hier toch maar mooi een potje ‘blues uit de eerste hand’ voorgeschoteld.

De zaterdag ging van start met een optreden van de Texaanse Ally Venable. Het talent spatte er aan alle kanten af en daarmee was ze een mooi opwarmertje voor oude rot Joe Louis Walker, een vakman van dik in de zeventig die de blues van binnen en buiten kent. Blonde Viking Eric Johanson uit New Orleans was voor het eerst in Nederland. Met zijn zwaar aangezette mix van blues en bluesrock wist hij mij niet echt te overtuigen. Maar in zijn voordeel pleit dan wel weer dat hij een meester is op de slide-gitaar. Na afloop van zijn optreden deed hij in de merchandise-stand goede zaken. De ene na de andere lp moest worden gesigneerd. “Man, ik voel me in Holland helemaal thuis”, glunderde Johanson.

Na hem was de beurt aan Robben Ford, ook al een veteraan die met soepele gitaarvingers de blues heel ruim interpreteert. Het publiek werd getrakteerd op een sublieme mix van jazz, funk, rock en pop. Bijzonder fraai was z’n interpretatie van John Lennons Jealous Guy.

Terechte uitsmijter 

Maar ook aan drie dagen blues en aanverwante genres in Grolloo komt een eind, al leek het publiek maar geen genoeg te krijgen van het nimmer aflatende gitaargeweld. Uitsmijter was ditmaal Warren Haynes, een man die in 2017 ook al eens op dit Drentse podium stond, toen samen met zijn Gov’t Mule. Haynes heeft het spelen van de blues helemaal in zijn vingers. Of beter gezegd: hij weet dit genre noot voor noot naar zijn hand te zetten, want als ex-Allman Brothers-gitarist blijft z’n basis toch Southern rock. Mooi opgebouwde composities, elke noot barstensvol emotie, eigenlijk wel een beetje in het verlengde van zijn voorganger Robben Ford. Haynes heeft een grootsheid in zijn spel die hem wat mij betreft tot de terechte uitsmijter van een bluesfestival maakt. Want dankzij mannen als hij wordt de houdbaarheid van de blues in de ruimste zin van het woord voor onbepaalde tijd verlengd.

Holland International Blues Festival
Gezien op 13, 14 en 15 juni 2024
Foto’s door Ans van Heck