Holland International Blues Festival 2023 (festivalverslag)

De jongste editie van het Holland International Blues Festival in Grolloo op de Drentse hei stond vrijdag en zaterdag in het teken van ingeloste beloftes. John Fogerty en Beth Hart kwamen ditmaal namelijk wél opdagen.

Fogerty liet het vorig jaar afweten omdat hij bang was dat na Rusland en Oekraïne ook de Europese landen met elkaar op de vuist zouden gaan. Hart liet tijdens dezelfde editie van het Holland International Blues Festival op het laatste moment verstek gaan omdat ze plotseling niet goed was geworden. Beiden beloofden echter met de hand op hun hart in 2023 alsnog te komen. Dat deden ze en aldus werd het op de Drentse hei een oergezellig feestje met rond de dertienduizend bluesliefhebbers, veel bier, een brandende zon, hamburgers en nimmer aflatend gitaargeweld.

Het bluesfestival speelde zich ook nu weer af in een immense feesttent achter het dorpshuis van Grolloo. Naast Fogerty en Hart maakten hier op vrijdag en zaterdag respectievelijk Hearty Har, Joanne Shaw Taylor, The Teskey Brothers, Nikki Hill, Mike Zito & Albert Castiglia, Marc Broussard en Christone ‘Kingfish’ Ingram hun opwachting. Misschien niet de grootste namen uit de wereld van de blues, maar wel met een flinke muzikale bagage.

Familiefeestje

Het leek vrijdag wel een klein familiefeestje van John Fogerty, want het festival werd ‘s middags geopend door Hearty Har, een band die wordt aangevoerd door diens zonen Shane en Tyler.  Vrolijke psychedelische rock met een vette knipoog naar de tijd dat hun pa in het land van de rock & roll de dienst uitmaakte met zijn Creedence Clearwater Revival. Een lekker opwarmertje voor de rest van de zonovergoten dag. Leuk detail: toen ik Fogerty in 2004 opzocht in Los Angeles, waren Shane en Tyler 12 en 13 jaar oud en had pa hen net met de auto bij school afgeleverd. En vrijdag speelden ze als volwassen kerels de sterren van de hemel op de grote stille heide van Drenthe, waar volgende week weer een schaapskudde ronddoolt. Kleine kinderen worden groot.

Vervolgens was de beurt aan Bette Smith, een beweeglijke dame die nog maar een jaar of zes schittert aan het platenfront. Maar met haar doorleefde stemgeluid klinkt deze dochter van een kerkkoordirigent uit Brooklyn als een heuse veteraan in de wereld van de soul en blues. Wie niet al te stevig in z’n schoenen stond, werd vrijdag bijna omver geblazen door deze flink uit de kluiten gewassen spring-in-’t-veld.

Spierballenvertoon

Na haar was het opnieuw de beurt aan een vrouw om de grootste feesttent van Europa op stelten te zetten. Joanne Shaw Taylor is een blonde Britse bluesrockmuzikant die gitaar kan spelen als een echte kerel. En dat deed ze dan ook tijdens het Holland International Blues Festival. Ze gaat regelmatig snarenduels aan met collega’s als Kenny Wayne Shepherd en dat was vrijdag te horen: Joanne staat haar mannetje in het wereldje van krachtpatserij en spierballenvertoon op de zes snaren. Een stralende lach, wild wapperende blonde manen en voortreffelijke solo’s, dat was vrijdag haar visitekaartje.

De wereld is klein. Ook op de Drentse hei. Komt Joanne Shaw Taylor uit Engeland, de groep die haar afloste, komt uit Australië. Spil zijn de broers Josh en Sam Teskey. Het was met name Josh die op deze eerste avond van het bluesfestival de show stal met z’n schuurpapieren stemgeluid. Wat mij betreft is deze broederband op z’n best in Otis Redding-achtige soulballads. Klassieke soul en r&b  vanuit de tenen. Het zou hen ongetwijfeld een schouderklopje van Ray Charles en Otis Redding hebben opgeleverd. “Josh heeft misschien wel de beste stem van dit festival”, vond spreekstalmeester Erwin Nyhoff.

Beste uurtje

Over stemmen gesproken: The Teskey Brothers had nog maar net de hielen gelicht of daar was hij al: John Fogerty. De man met de enige echte rock & roll-stem. Een stem zoals God het had bedoeld toen hij de rock & roll schiep. Alweer 78 jaar, maar hij kan het allemaal nog, zo bleek vrijdagavond. Zijn Creedence Clearwater Revival ging al in 1972 ter ziele, maar de Fogerty-composities Down On The Corner, Bad Moon Rising, Green River en Proud Mary hebben het eeuwige leven. En die kwamen natuurlijk allemaal voorbij, meegebruld uit dertienduizend kelen. Wat een energie en wat een enthousiasme.

Deze man in z’n blauwgeruite kiel draait op z’n 78ste nog volop mee in de wereld van rock & roll, daar liet hij vrijdag geen twijfel over bestaan. Tot slot hief Fogerty nog even het glas met z’n publiek om te vieren dat hij na vijftig jaar de rechten van zijn liedjes terugheeft. Hoewel de show maar een uurtje duurde, was het wat mij betreft het beste uurtje van het Holland International Blues Festival dit jaar.

Tropische temperaturen  

De zaterdageditie werd onder tropische temperaturen afgetrapt door Nikki Hill, een soort jongere versie van de onlangs overleden Tina Turner. Na haar was de beurt aan een oude bekende: Mike Zito. Vorig jaar schitterde deze gitarist namelijk op ditzelfde festival als begeleider van de Amerikaanse zangeres Kat Riggins. Maar hij zal toch het best herinnerd worden als de man die samen met gitaarbroeder Christone ‘Kingfish’ Ingram de zieke Beth Hart op adequate wijze verving. Ze deden dat zo goed dat ik Hart destijds niet eens gemist heb. Ditmaal stond Zito in Grolloo met zanger/gitarist Albert Castiglia op de planken, een man met wie hij samen de gelegenheidsformatie Blood Brothers vormt. Oerdegelijke blues en bluesrock, met een snufje soul en af en toe zowaar een countryondertoon.

Ook de baardige man die vervolgens op het podium stond, tekende voor een oerdegelijke show. Marc Broussard is een oorspronkelijk talent, wiens liedjes diep zijn geworteld in de rijke muzikale traditie van Louisiana. Een man met een hartverwarmende soulstem die z’n geld met bakken uitdeelt aan armen en daklozen. Waar kom je zulke mensen nog tegen? Z’n optreden tijdens het Holland International Blues Festival werd gesierd door prachtige covers van Fire en Cry To Me.

Koning in korte broek

“De nieuwe koning van de blues”, doopte spreekstalmeester Nyhoff de man die na Broussard op het podium de dienst uitmaakte. En eigenlijk was Christone ‘Kingfish’ Ingram dat zaterdagavond ook een beetje met z’n overdonderende gitaarspel en stemgeluid. Halverwege z’n show daalde de nieuwe koning in korte broek van het podium om te midden van z’n onderdanen een potje te soleren. Zoals alleen een Echte Koning dat kan. Als je hem daar in die reusachtige feesttent in het Land van Bartje bezig hoorde op de zes snaren, zou je zweren dat hij net zo’n oude ziel heeft als Buddy Guy, zo doorleefd klonk het allemaal.

‘Fucked Up’

De liedjes en lichaamstaal van Beth Hart druipen van emotie en ze maakt op het podium van haar hart bepaald geen moordkuil. Dat was zaterdagavond in Grolloo niet anders. Ze zocht onmiddellijk het contact met haar fans en verklapte eindelijk waarom ze vorig jaar letterlijk te elfder ure verstek had laten gaan. “I was fucked up”, onthulde ze. Aha, dat verklaart alles. Niet meer over praten. Hart is nou eenmaal onberekenbaar en haar stemmingen wisselen net zo snel als het Hollandse weer.

Maar op het podium laat ze zich altijd van haar beste kant zien en horen. Om de haverklap lag ze zaterdagavond op haar knieën op het podium, zingend en brullend voor elke fan. De emotie droop er weer af. Zowel van de ballads als van het meer pittige werk op het randje van bluesrock. Als een leeuwin kon zingen, zong ze als Beth Hart. Al met al een waardige afsluiting van deze zesde editie van het Holland International Blues Festival.

Holland International Blues Festival
Gezien op vrijdag 9 en zaterdag 10 juni 2023
Foto’s door Ans van Heck