Het mocht dan niet bepaald geweldig weer zijn geweest afgelopen weekend (denk aan modderbaden en glijpartijen), maar iemand moet de eerste zijn en in het geval van festivals is dat traditiegetrouw Paaspop. Met een nieuw recordaantal bezoekers en zo’n beetje de meest diverse line-up ooit was het zeker de moeite waard om met de regenlaarzen aan de kou te trotseren. Van Bløf en Ronnie Flex tot The Wombats en natuurlijk onze naamgever Iggy Pop… ze waren allemaal aanwezig bij het grootste feestje van Brabant.
Het zou dit paasweekend enorm koud en regenachtig worden, maar als we vrijdagmiddag het festivalterrein van Paaspop oplopen, schijnt de zon en voelt het zowaar als lente. Hier en daar wandelen zelfs mensen in korte broek en T-shirt. Een goed begin van de dag dus, helemaal als ik naar de andere kant van het terrein moet lopen om bij de show van DeWolff te komen. Onderweg kom ik langs verschillende foodtrucks, een rollerdisco en Nederlandse carnavalsklassiekers. Een groter contrast had er niet kunnen zijn als ik dé tent van vandaag, Phoenix, betreed. Gedurende de show van de heren uit Limburg wordt het steeds wat drukker en staat er een mix van meisjes in Metallica-shirts en jongens die je eerder bij een show van Lil’ Kleine had verwacht. DeWolff speelt met gierende gitaren en golvende haren hoe dan ook iedereen plat en dat is te merken als na het laatste nummer boegeroep klinkt, omdat het alweer voorbij is.
Lang hoeven de echte gitaarfans echter niet te wachten op de volgende rockshow. Na wat nodige zon mee te hebben gepikt, begint de volgende Zuid-Nederlandse band al. VUUR van Anneke van Giersbergen is een geoliede machine die alles laat lijken alsof het geen moeite kost. De energie straalt van de band af, maar de menigte laat het nog even afweten. Als de Brabantse vertelt dat ze hier vroeger paardreed, later Normaal en De Dijk zag optreden en nu zelf op het festival staat, klinkt er enthousiast gejoel, maar verder blijft het rustig. Een vrouw voor mij probeert haar vrienden nog mee te sleuren met haar gedans, maar zonder succes. Aan de inspanningen van de band ligt het in ieder geval niet en Anneke is duidelijk erg geliefd, maar de festivalgangers moeten nog een beetje wakker worden.
Als er één band is die goed bij het circusthema van Paaspop past, is het Avatar wel. De Zweedse band heeft zich voor de gelegenheid gekleed als circusdirecteuren en de zanger die het podium op komt wandelen, lijkt een liefdesbaby te zijn van Marilyn Manson en Alice Cooper. Vooraan staan de metalheads die duidelijk geen genoeg kunnen krijgen van de excentrieke formatie, terwijl een paar meter naar achteren mensen zich af lijken te vragen waar ze nou weer zijn beland. We worden welkom geheten in Avatar Country en voorgesteld aan de koning (de gitarist), terwijl we een ‘pledge of allegiance’ af moeten leggen. De man voor mij springt bijna de tent uit, terwijl een stukje verderop een klein ventje van tien vol verbazing naast zijn vader staat te kijken naar de theatrale band. Zelfs als je niks met deathmetal hebt, is deze show zeker de moeite waard!
Inmiddels is de zon weg, maar alle blinkende lampjes houden de inmiddels modderige paden verlicht. Laatste op het programma in Phoenix is The Bloody Beetroots, die de avond vol gitaar- en drumgeweld in een electrojasje steken en daarmee doet denken aan The Prodigy. Deze Italiaanse heren krijgen de tent voor het eerst helemaal vol. [LP]
Zaterdag
‘Indie-darlings’ is de correct omschrijving van de Utrechtse band The Brahms op het Paaspop-affiche. Live klinken de jonge honden namelijk – net als op plaat – heel liefjes en bijzonder enthousiast. Dat die frisse mood niet helemaal overslaat op het zaterdagmiddagpubliek, wil niet zeggen dat er iets ontbreekt. Integendeel: terwijl bij nieuwe single Sleep menig Paaspopper nog rustig van een biertje of koffie sipt, barst het publiek los in een massale swingsessie tijdens de Bowie-cover Let’s Dance. Een clichétrucje, maar het werkt wel. De legendarische popsong wordt namelijk heel strak gespeeld en warmt iedereen helemaal op voor de tweede festivalavond. (EvdV)
The Dawn Brothers wisselt op de Jack Daniel’s Stage swingende soulklanken af met Rotterdamse droogheid. De songteksten staan bol van de cryptische Americana-invloeden, maar de mannen blijven toch ‘gewoon’ Rotterdammers. “Waarom staan jullie niet bij Jett Rebel?”, vraagt bassist Levi Vis tussen de songs door aan het publiek. Later verzint hij een fictief verhaal over de haven in zijn thuisstad. “Nee, dat is niet waar. Maar je moet toch iets vertellen tijdens shows, he?” Eén ding dat wel zo vast staat als een huis: ondanks de nonchalante houding, mag The Dawn Brothers zich met recht tot de top van onze vaderlandse bluesrockscene rekenen. [CF]
De sfeervolle Thunderbolt-tent is letterlijk te klein voor Popa Chubby – en hiermee doel ik niet eens op de omvang van deze vriendelijke bluesreus. De flink getatoeëerde Amerikaan, die op zijn paspoort de naam Theodore Joseph Horowitz heeft staan, zit op het podium op een krakkemikkig stoeltje en speelt een uur lang een mix van eigen materiaal en covers, waarbij hij vooral indruk maakt met zijn af en toe fabuleuze gitaarspel. De werkelijk stampvolle tent doet ome Chubby duidelijk goed en bewijst tegelijkertijd dat bluesrock ook prima past in de ietwat schizofrene (of eclectische, zo u wilt) programmering van Paaspop 2018. [MC]
Millionaire is het muzikale vehikel van Tim Vanhamel (ex-Evil Superstars en Eagles Of Death Metal), waarmee deze Vlaming de eerste helft van het vorige decennium twee uitstekende (stoner)rockplaten uitbracht – waarvan Paradisiac uit 2005 geproduceerd werd door fan en Queens Of The Stone Age-baas Josh Homme. Daarna werd het een flinke tijd stil, totdat vorig jaar ineens de prima langspeler Sciencing het licht zag. En nu staat Millionaire dus op het podium in Schijndel –verrassend vroeg op de avond, gezien de naam en muzikale kwaliteiten van de band. Want goed is het, wat Vanhamel en de zijnen laten horen. En spijkerhard ook trouwens, want mijn trommelvliezen trillen nog steeds. Desertrock van de bovenste plank. [MC]
Wie Kadavar boekt voor zijn of haar festival weet één ding zeker: het gaat ‘gewoon’ een prima show worden. Het Berlijnse trio maakt al sinds de oprichting in 2010 opzichtig met Led Zeppelin en Black Sabbath flirtende hardrock met een stonerrandje, die vooral ook live heerlijk binnen komt denderen. Origineel is het allemaal niet wat de mannen doen, maar het immense enthousiasme en vakmanschap dat van het podium afstraalt maakt heel veel goed. En dat vinden de aanwezigen in de goedgevulde Jack Daniel’s Stage duidelijk ook – knuistjes in de lucht, voor zover nog aanwezig de haren flink wapperend en genieten met een plastic beker bier in de andere knuist. En nog een ding: die drummer is echt een beest. [MC]
‘Apollo’ is de Griekse God van muziek, maar vandaag vooral de grootste tent op Paaspop. Alle Goden zijn namelijk allang verdreven, terwijl de jeugd danst met de duivel bij Mr. Polska. The Wombats houdt het maar bij ‘dancing to Joy Division’. Het nieuwe album draagt de titel Beautiful People Will Ruin Your Life. Tegenstrijdig, aangezien de tent gevuld is met een prachtig publiek. Nieuwe nummers en knallers van de eerste plaat worden luidkeels meegezongen, terwijl bassist Tord Øverland Knudsen als vanouds over het podium heen stuitert. Zelfs de vrijwilligers aan de zijlijn gaan uit hun plaat als de Liverpoolians zo hard vlammen dat het licht ervan uitvalt. Het zorgt voor een podium dat sfeervol wordt bijgeschenen met zaklampen en telefoontjes vanuit het publiek. The Wombats heeft duidelijk geen poespas nodig om ieder optreden tot een waar feestje te maken. [CK]
Zondag
Als je zaterdagnacht je auto uit een modderig grasveld hebt moeten laten slepen (zoals ondergetekende) of zelfs met je regenlaarsjes in een tentje hebt moeten pitten, is het hard nodig om even goed wakker te worden. En waar kan dat nou beter dan bij Birth Of Joy? In de Jack Daniel’s-tent voelt het alsof je ergens in het zuiden van de Verenigde Staten terecht bent gekomen, maar met de cowboyhoeden, leren jacks en manbuns valt er geen label te plakken op het publiek dat hier staat. Behalve dan dat iedereen het goed naar zijn zin heeft op de groovy muziek van de heren uit Utrecht, waarop de vastgevroren spieren losgedanst worden met een glas whisky-cola in de hand.
Na een rondje festivalterrein, waar gek genoeg een Sinterklaas zonder baard rondloopt, word ik door de lallende menigte die net van Guus Meeuwis afkomt mee teruggevoerd naar de Jack Daniel’s Stage voor Altin Gün. De band staat helemaal in zijn eigen wereldje te spelen, terwijl de zangeres over het podium danst met haar tamboerijn. Die relaxte vibe slaat binnen no time over op de rest van de aanwezigen, die net zo zorgeloos beginnen te dansen op de zonnige Turkse sound. De psychedelische seventies-folkrock maakt van zelfs de houterigste persoon een buikdanser en dat maakt Altin Gün zo’n beetje de fijnste band op Paaspop.
Er is veel te zien deze zondag, dus na Altin Gün is het hollen naar de main stage voor Triggerfinger. “Oh gelukkig, we kunnen er nog in”, zegt een meid tegen haar vriendin en de tent is bij binnenkomst inderdaad nog niet helemaal vol. Niet echt verbazingwekkend, want de Belgen maken degelijke rockmuziek en naast de kleine bandjes die allemaal iets aparts bieden wordt dat al snel saai. Bij de cover van Rihanna’s Man Down leven de toeschouwers wat op en ook de enorm lange drumsolo waar de hele band aan meewerkt, levert wat gejuich op. Niet slecht, maar het kan niet tippen aan de kleinere bandjes die net iets meer geven.
Frank Carter & The Rattlesnakes is daar een perfect voorbeeld van. Geïnteresseerden hebben ze binnen een half uur voor zich gewonnen. Het begint met een oproep tot veilig crowdsurfen voor vrouwen, waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Daarna wordt er een song opgedragen aan de slachtoffers van de aanslagen op de Bataclan en in Manchester, en dat alles op het geluid van schreeuwende gitaren. Als Frank dan ook nog oproept tot de grootste moshpit van het festival en de helft van de tent als een malle vanaf het podium tot de ingang en weer terug rent, kan de punkband niks meer fout doen.
Paaspop wordt vanavond afgesloten door De Jeugd Van Tegenwoordig, maar daar hoor je eigenlijk niemand over. De meeste mensen hebben vandaag namelijk de kou getrotseerd om ‘The Godfather Of Punk’ Iggy Pop te zien. Zonder enige aankondiging komt hij precies op tijd het podium opgerend, voor zover hij dat nog kan, natuurlijk met een ontbloot bovenlichaam. Hoe hij het doet is onduidelijk, maar hij lijkt gedurende het concert steeds beter te worden. Zoals gewoonlijk gooit hij de hits The Passenger en Lust For Life er binnen het kwartier uit en laat de tent daarmee helemaal opleven. Er wordt meegezongen, gedanst en gesprongen en een fan krijgt het zelfs voor elkaar om een paar seconden naast Iggy op het podium te staan met een arm om hem heen. De zeventigjarige zanger kijkt er totaal niet van op en gaat rustig verder terwijl de jongen, die de avond van zijn leven moet hebben, weg wordt gesleurd. Zonder enige blijk van vermoeidheid klimt Iggy het trapje naast het podium af om de voorste rij fans van een high five te voorzien en zwaait hij met zijn riem over zijn hoofd terwijl de bekers bier en flesjes water langs vliegen. De legende sluit af met een eerbetoon aan vriend David Bowie en mede dankzij deze cover van The Jean Genie zullen er weinig mensen zijn die een beter Pasen hebben gehad dan degenen die hierbij aanwezig waren. [LP]
Paaspop
Gezien van 30 maart t/m 1 april 2018
Foto’s: Robin Looy
0 Reacties